ترانس گلوتامیناز آنزیمی قابل توجه است که در صنایع غذایی برای بهبود بافت، ماندگاری و کیفیت محصولات غذایی استفاده می شود. این آنزیم در اواسط قرن بیستم توسط دکتر مینورو کاشیواگی، محقق ژاپنی که این آنزیم را در نمونه خاک پیدا کرد، کشف شد. از آن زمان، ترانس گلوتامیناز به سرعت به عنوان یک راه حل نوآورانه برای پردازش مواد غذایی محبوبیت پیدا کرد و به یک عنصر ضروری برای بسیاری از تولیدکنندگان مواد غذایی در سراسر جهان تبدیل شد.
ترانس گلوتامیناز به عنوان یک ماده چسب مانند با اتصال پروتئین ها به یکدیگر از طریق اتصال عرضی عمل می کند. می تواند بافت، طعم و ظاهر غذا را بهبود بخشد. این به تولیدکنندگان اجازه می‌دهد تا محصولات غذایی بدون گلوتن، گیاه‌خواری و وگان را با کیفیت، بافت و طعم مشابه محصولات سنتی حیوانی تولید کنند.
یکی از مهمترین مزایای استفاده از ترانس گلوتامیناز توانایی آن در افزایش ماندگاری محصولات غذایی است. با بهبود بافت و چسباندن محکم مولکول‌های پروتئین، محصول برای مدت طولانی‌تری تازه‌تر می‌ماند و در نتیجه ضایعات را کاهش می‌دهد. همچنین سودآوری را با ارائه یک پنجره گسترده به تولیدکنندگان برای فروش کالاهایشان افزایش می دهد.
استفاده از ترانس گلوتامیناز همچنین می تواند گزینه پایدارتری برای تولید مواد غذایی باشد. این می تواند میزان گوشت مورد نیاز را کاهش دهد که به نوبه خود به کاهش انتشار گازهای گلخانه ای تولید شده از محصولات حیوانی کمک می کند.
در نتیجه، ترانس گلوتامیناز یک گزینه نوآورانه برای تولید مواد غذایی است که به تولید کنندگان توانایی ایجاد محصولات غذایی با کیفیت بالا با ماندگاری طولانی را ارائه می دهد. همچنین پتانسیل کاهش ضایعات، افزایش سودآوری و محدود کردن انتشار گازهای گلخانه ای را دارد که آن را به گزینه ای پایدارتر تبدیل می کند.
